Arlin Çiçekçi

1981 yılında İstanbul’da doğdu. İstanbul’da büyüdü. İlk sokak kavgasını İstanbul’da etti, bisikletten ilk düşüşü yine bu şehirde oldu. Abisinin hayal gücünün ürettiği oyunlarda, vasıfsız figürasyon görevini bir yaşa kadar ziyadesiyle yerine getirdi. Balkondan sarkıtılıp aşağı bırakılmak, seyir hâlindeki arabadan atılmak gibi edilgen eylemlerde hem eğlendi hem öğrendi. William Tell’i ilk abisinden duymuştu mesela, alnının ortasına saplanan okun ne de güzel bir hikâyesi vardı ama acısına derman değildi. İşte o gün, “edebiyat” Arlin Çiçekçi’yi on ikiden böyle vurmuştu. “Babaya anlatmamak” üzere içilen kardeşlik andı seremonisi sonrası, hayatta kalabilmenin yolunun daha fazla okumak olduğunun idrakine varmıştı. Tüm kitapları okumalı, yazılmış tüm hikâyeleri öğrenmeli ve böylece bir sonraki saldırıyı öngörebilmeliydi. Savaşçı olmak üzere çıktığı bu çetin yolda, sonunda cılız bir kitap kurduna dönüştü ama yılmadı. Savunmasını daha da geliştirmek güdüsüyle, senarist olmak için girdiği İletişim Fakültesi Sinema Bölümü’nden kurgucu olarak çıktı ve yıllar içinde, kovboy filmlerinde görmeye alışık olduğumuz “rüzgârda yuvarlanan çalı topağı” gibi savrula savrula, 2009 yılında uluslararası bir teknoloji firmasının kapı eşiğine kadar vardı. Nihayetinde de 2021 yılında İdea Creative Yapım Şirketi senaristleri arasına katıldı.

O gün bugün, okur, yazar; içindeki kız çocuğunun dizleri hâlâ kabuk bağlar. O kabukları tırnaklaya tırnaklaya yazdığı Beşerbazın Mârifeti adında bir romanı (2021), Bavul (2019) ve Trendeki Yabancı (2022) dergilerinde yayımlanmış iki de öyküsü var.